Aankomst:
Twintig minuten nadat ik op de duikboot was aangekomen en hoopte dat de zeeziektetablet zou werken, maakte ik een nerveuze wandeling door de drijvende arena van vreemden, buitenlanders en opscheppers waarop ik me bevond.
Nou, deze man leek zelfverzekerd; hij wist precies waar hij het over had, wat ongetwijfeld geruststellend was, aangezien hij de instructeur was die mij op mijn eerste duik zou meenemen.
Er was veel materiaal, dat ik alleen op TV had gezien, zo veel duikflessen en andere parafernalia, die me hopelijk in leven zouden houden terwijl ik onder water was.
Duik instructies:
Barracuda’s’ zei de instructeur, en ik schoot meteen in de houding toen hij met de briefing begon: ‘Hebben ze geen grote tanden en zijn ze niet een meter lang’, dacht ik bij mezelf. Toen begon hij over pijlstaartroggen, “Pijlstaartroggen, heeft er niet één een man dodelijk verwond die vroeger met krokodillen worstelde voor de kost, welke kans hebben we?” vroeg een mede-beginner.
Zeeslangen, probeerde hij ons nu van de duik af te houden? Toen begon hij over haaien te praten – ik was bang, nerveus maar tegelijkertijd ook opgewonden. Zenuwachtig lachte ik, terwijl hij grapjes maakte over de grootte van hun tanden en dat we niet aan hun staart moesten trekken. Aan een haaienstaart trekken’, dacht ik, ‘ik kom niet in de buurt van een haai, laat staan aan zijn staart trekken.
En raak de bodem niet aan, want daar kunnen schorpioenvissen zitten’, voegde hij eraan toe (die blijkbaar zo goed gecamoufleerd zijn, dat ze uiterst moeilijk te herkennen zijn en je maandenlang pijn kunnen bezorgen, als ze je steken).
Hij had een kalmerende invloed, die je nodig hebt als je mensen meeneemt onder water. Hij toonde veel geduld bij het beantwoorden van ieders vragen. Hij legde ons uit hoe diep we gingen, wat de effecten van de waterdruk op ons lichaam waren, hoe lang we onder water zouden zijn, hoe de apparatuur werkte en zelfs hoe we onder water zouden communiceren (iets waar ik meer vertrouwd mee was, ik kende zelf ook een paar handsignalen, jaren autorijden hadden van mij een meester in handsignalen maken gemaakt). Hij was gekleed in een nette geperste korte broek, een save-the-reef-T-shirt (net als al het personeel op de boot) en was gladgeschoren (ik moet toegeven dat ik meer een beach bum-achtig personage had verwacht), al met al een echte professional.
De realiteit dringt zich op:
“Wacht, nu even wachten, laat water in het masker, waarom?” vroeg een jonge vrouw.
“We moesten een aantal kills uitvoeren onder leiding van de instructeur, natuurlijk.”
Als er water in je masker komt, moet je weten hoe je dat kunt wissen, anders zorgt dat voor een oncomfortabele duik. “Een eenvoudige procedure als je het goed doet,” verzekerde hij de groep.
De volgende vaardigheid die we zouden leren zou het verwijderen en terugplaatsen van de ademautomaat uit onze mond zijn.
“Haal de ademautomaat uit je mond. Ben je gek man, uit een prima vliegtuig springen zonder parachute schiet me te binnen.” grapte een Amerikaanse jongen.
Het was ook vrij gemakkelijk uit te voeren (vooral nadat we eerst de instructeur alle vaardigheden hadden zien demonstreren) en duidelijk een noodzakelijke vaardigheid om te leren.
We moesten ook onze oren gelijk maken, anders zouden we ongemak hebben gevoeld. Vergelijkbaar met de druk die je voelt als je in een vliegtuig zit, vanwege de druk die door het water wordt opgebouwd terwijl we afdalen.
“Knijp in je oren, voor elke meter die je daalt”, legde hij uit, “als je dat niet kunt, laat het me dan weten”. Door je hand van links naar rechts te kantelen terwijl je naar je oren wijst, was het handsignaal voor dit probleem.
Langzaam en consequent ademhalen te midden van al die wilde wezens leek me echter een beetje optimistisch. Maar dat is wat je moet doen om zo lang mogelijk onder te kunnen blijven. Want als de lucht uit je tank bijna op is, moet je terugkeren naar de oppervlakte, iets wat voor mij vanzelfsprekend was, maar toch gezegd moest worden.
De duik:
Ik zou de eerste van de groep zijn die zou duiken, want hij gaf er de voorkeur aan ons in een één op één verhouding mee te nemen.
“Nu niet springen, stap weg van de boot als een marcherende soldaat,” vervolgde hij “Je gaat even onder maar je komt weer boven, door de lucht die je in je BCD (het duikvest) hebt.”
Mijn rechterhand hield de ademautomaat en het masker stevig op mijn gezicht, zodat ik ze niet zou verliezen als ik het water in ging.
Terwijl ik ervoor zorgde om recht vooruit te kijken en niet naar beneden, want een stekende klap in het gezicht door de zee is iets wat je moet vermijden. “Dat zal je maar één keer overkomen, hahahaha”, zegt hij.”
De instructeur wachtte in het water en met een geruststellende glimlach en een paar kalmerende woorden van hem, was het nu of nooit. Plons, ik ging onder water en een massa bubbels omringde me, ik kwam boven na wat de langste seconde van mijn leven leek.
Ik nam een voorproefje van wat me te wachten stond. De zee was zo helder dat het er daar beneden prachtig uitzag, het benam me bijna de adem, wat me eigenlijk op mijn gemak stelde en ik was klaar om te gaan.
Toen gaf hij me de opdracht om alle lucht uit mijn jasje te halen en toen ik begon te dalen voelde ik de druk in mijn oren veranderen, wat ik zonder moeite oploste. Ik landde op het zand beneden en in de knieën